- Zamknąłeś bramę? - zapytała, stawiając piękny chromowany czajnik na indukcyjnej płycie kuchenki. - Inaczej włączy się alarm.
Inwestor skinął głową, nie przestając patrzeć prosto w moje oczy.
- Dobrze, że jutro ostatni dzień długiego weekendu - powiedział. - Jak pan wie, ja również nie próżnowałem. A tu, zamiast zasłużonego odpoczynku, jakieś hałasy po nocy. Czy umie mi pan to logicznie wytłumaczyć? - zapytał, następnie lekko odwracając się do żony: - Zrób panu kawę.
- O nie, tylko nie kawa - zaprotestowałem, wiercąc się nerwowo w miejscu. - Kolejna mogłaby mi poważnie zaszkodzić. Jestem meteoropatą. Gdy spada ciśnienie, zawsze rośnie mi to obwodowe. I pocą się ręce. Kiedyś, po trzeciej kawie z rzędu, o mały włos nie dostałem zawału. W każdym razie, od tego czasu preferuję herbatę.
Inwestor znów niechętnie skinął głową. Położył obie ręce na krawędzi stołu, nieomal zaciskając je w pięści, a jego dobrotliwe czoło zmarszczyła bruzda ni to groźby, ni to głębokiego zmartwienia.
- Jak mówię, właśnie zażywałem odpoczynku... - zaczął, lecz przerwał. - Możemy panu pomóc. Jest pan na moim terenie, więc mam prawo żądać wyjaśnień. Mogę pana wylegitymować, a nawet zatrzymać do rana. Ale mam nadzieję, że to nie będzie konieczne... W zeszłym roku ktoś okradał nasze działki, a naszemu sąsiadowi przedziurawiono poszycie łódki. Skąd mam wiedzieć, że nie jest pan jednym z nich? Na szczęście, ma pan wybór. Może pan powiedzieć prawdę.
Małżeństwo przygwoździło mnie wspólnym, badawczym, zogniskowanym jak w soczewce wzrokiem o intensywności lasera.
- Gdybym to zrobił, obawiam się, że i tak by mi pan nie uwierzył - odparłem. - To bardziej skomplikowane.
- Gadaj pan! - wybuchnął Inwestor, lecz jego emocjonalny pożar szybko ugasiła żona. Wystarczył nieznaczny gest ręką, pobłażliwe, lecz tonujące spojrzenie.
- Niech pan nas zrozumie, musimy znać prawdę - oświadczyła. - Nie interesuje nas pana życie, nie mamy w zwyczaju plotkować. Jesteśmy spokojnymi ludźmi. Lecz jeśli nie zechce pan współpracować, będziemy musieli podjąć... hm, pewne kroki. To by nie było dobre ani dla nas, ani dla pana.
- Rozumiem - odpowiedziałem, choć byłem coraz bardziej skołowany. - Czasem człowiek jest zmuszony działać wbrew sobie, jak, nie przymierzając, ja kilka minut temu. Pewne sprawy mnie przerastają, inne dają do myślenia. Ale najczęściej... najczęściej wszystko zależy od wiary. - Przerwałem i nagle, kierowany jakimś przewrotnym, maniakalnym natchnieniem, zwróciłem się znów do Inwestora: - Czy wierzy pan, że jedna chwila może zmienić całe życie? Że jedna decyzja, wpływając na wszystkie pozostałe, może wywrócić nasze życie do góry nogami? Wierzy pan, że postępując tak, a nie inaczej, jesteśmy obserwowani - obserwowani i oceniani - i że czasem nie ma od tego ucieczki? Ja wierzę w teorię predestynacji czyli w równowagę. Wiem, że każde nasze działanie jest ważone przez wielkiego nieobecnego, a może zbiorowe sumienie, i w końcu przyjdzie sprawiedliwość. Pan chyba wierzy, a jeśli nie, to powinien. Ktoś, kto bez przerwy mówi do swego psa, w końcu doczeka się chwili, kiedy ten pies odezwie się do niego. I to ludzkim głosem - zakończyłem, unosząc palec do góry.
Małżeństwo wymieniło się spojrzeniami. Oboje stali w pewnej odległości ode mnie, jakby w każdej chwili gotowi do ucieczki. Z przykrością spostrzegłem, że nie zdołałem ich przekonać, choć moja przemowa musiała zrobić na nich wrażenie.
W końcu powoli wycofali się do korytarza, a ja słyszałem, jak się naradzają. Piłem herbatę bez cukru, która zdążyła dawno wystygnąć, i na spokojnie przetrawiałem ostatnie przeżycia. Najbardziej dziwiło mnie to, że pomimo wszystko byłem pełen dobrych przeczuć.
W końcu wrócili. W drzwiach najpierw pojawił się Inwestor, a za jego plecami żona, która bez ogródek oświadczyła:
- Pańskie zachowanie bardzo nas rozczarowało.
- Wiemy, że nie mówi pan prawdy - dodał Inwestor.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz